اعلام حریق چیست؟
سیستم اعلام حریق شامل تجهیزاتی مانند انواع دتکتورها (دود، شعله، حرارت و گاز)، آژیرها و فلاشرها (تجهیزات سمعی و بصری)، شستی و کنترل پنل مرکزی بوده که پس از کشف و آشکارسازی علائم حریق؛ اقدامات لازم را در جهت هشدار و آگاه سازی ساکنین و افراد حاضر در آن مکان انجام می دهد و دارای انواع مختلفی از لحاظ نوع کارکرد می باشد.
اجزای تشکیل دهنده اعلام حریق کدامند؟
اجزای اصلی سیستم اعلام حریق شامل آشکارسازهای دود , حرارت , گاز کربن مونوکسید نقاط تماس دستی(شستی)، زنگ هشدار، آژیر فلاشر و کنترل پنل که مغز سیستم است، ریموت و . . . می باشند.
به طور کلی سیستم اعلام حریق در دو حالت آدرس پذیر و متعارف به بازار عرضه می شود.
کنترل پنل اعلام حریق:
همه ی فرمان ها و برنامه ریزی ها برای نصب سیستم اعلام حریق بر روی پنل مرکزی اعلام حریق انجام می شود.
دتکتور:
دتکتور اعلام حریق در حقیقت آشکارسازهای آتش سوزی هستند.
دتکتورها در انواع دتکتورهای حساس به دود، دتکتورهای حساس به حرارت، دتکتورهای حساس به نور آتش ، دتکتورهای گاز و … تشکیل می شوند.
شاسی(شستی):
از این شستی ها برای هشدار دادن زمان آتش سوزی به صورت دستی استفاده می شود به این منظور باید شستی ها را در محلی نصب کرد که در دسترس عموم قرار بگیرد.
آژیر یا آژیر فلاشر:
آژیر خطر آتش سوزی دارای اعلام های صوتی می باشد که به صورت آژیر یا اسپیکر است و باید در نصب کردن اسپیکر ها برای ساختمان ها بسیار دقت کرد و این را نیز باید بدانید که استاندارد های دسی بل صوت در آژیر های داخلی و بیرون مختلف است.
ریموت:
برای آشکار کردن محل دقیق آتش سوزی در زمان هشدار از چراغ سر در استفاده می کنند در زمان آتش سوزی چراغ ریموت روشن می شود در هر واحد یا اتاق نشانگر آتش سوزی در آن محل می باشد.
